Om nou te zeggen dat Tonio alleen maar de serieuze fotograaf uithing, zou zeer bezijden de waarheid zijn. Hij was juist een jongen die ongelooflijk melig kon zijn, een gedrag dat ik altijd uitsluitend heb geassocieerd met pubermeisjes, waaronder ik natuurlijk ook zelf op die leeftijd. Het niet kunnen ophouden met lachen, het tegelijk uitroepen van de pijn in je zij en eindelijk al hikkend het schateren achter je laten: dat constateerde ik bij Tonio als hij met Tobias, zijn beste vriend op de middelbare school, thuis op zijn jongenskamer was. Ik hield altijd even op met waar ik op dat moment mee bezig was om er met volle teugen van te kunnen genieten als ik hem zo hoorde lachen.

Eén ding moet gezegd worden: ook op momenten van grote meligheid bleef Tonio de jongen die één van zijn vele fototoestellen altijd paraat had.  Zo ontstonden deze twee foto’s van Tygo & Tasha, met een fisheye lens genomen. Ik hoor weer het bevrijdende schatergelach van Tonio als ik naar deze foto’s kijk. Bij mij zorgt dat voor een glimlach en natuurlijk weer dat eenzame gevoel doordat Tonio er niet meer is.