Tonio was iemand van het harmoniemodel. Dat kan ik met bijna zekerheid stellen.

Moeiteloos kan ik Tonio’s blik voor ogen halen die hij moet hebben gehad bij het zien van dit dierlijk stilleven: Tygo & Tasha, onlosmakelijk verstrengeld in elkaars armen. (nadrukkelijk géén poten)

Verliefd, ontroerd – is het zíjn brok in de keel die ik voel? – gemoedsaandoeningen die hij al snel wegdrukte door een beetje lacherig te doen: ‘He mam, moet je Tygo &Tasha nou eens zien.’

Heeft Tonio eerst nog lang staan genieten van dit mooie tafereeltje en vervolgens afgedrukt? Of heeft hij gedacht: nu of nooit. Zo meteen worden ze wakker en weg is het mooie plaatje.

Daarbij kon bij Tygo &Tasha, toen ze nog jong waren, de wederzijdse liefde van het ene op het andere moment omslaan in zijn tegendeel met als resultaat dat ze als twee vechtende kemphanen tegenover elkaar kwamen te staan.

Waarom? Dat is een raadsel.

Maar toen Tonio deze foto ‘schoot’ konden Tygo &Tasha zich niet anders dan de gelukkigste wezens op aarde wanen, een niet tastbare motor achter dat rijk geschakeerde pallet aan emoties dat het bij Tonio losmaakte. Hierdoor zou ik me een gezegend mens moeten kunnen voelen.

Helaas ben ik, als het Tonio aangaat, begiftigd met een geluksgevoel dat zich als zoutzuur een weg door mijn hart bijt.